Katalog traw ozdobnych
Miscanthus sinensis Zebrinus - Miskant chiński
Miskant chiński ‚Zebrinus’ ma liście szerokie, przewieszające się, z poprzecznymi, białymi lub kremowymi pasami; paski biegną w poprzek liścia. Tworzy bardziej przewieszające się kępy niż odmiana ‚Strictus’ – również poprzecznie prążkowana. Odmiany paskowane bardzo późno zakwitają, czasami zdarza się że kwiatostany (srebrzyste) w ogóle się nie pojawiają, ale to nie ujmuje ich atrakcyjności, ponieważ główną ozdobą są liście. Miskanty to jedne z najpopularniejszych traw ozdobnych w ogrodach. Należą do najokazalszych traw ozdobnych w naszych ogrodach. Aby pokazać się w pełnej krasie i osiągnąć właściwe rozmiary wymagają żyznych , umiarkowanie wilgotnych gleb i słonecznego stanowiska. Rosną w piękne duże kępy. Doskonale prezentują się w ogrodach żwirowych i w naturalistycznych założeniach ogrodowych. Nadają się dużych i małych ogrodów, do nasadzeń miejskich.
Miscanthus x giganteus - Miskant olbrzymi
Miskant olbrzymi imponuje wysokością – dorasta do 300 cm. Powstał ze skrzyżowania miskanta chińskiego i cukrowego. Ma wyprostowane źdźbła, a liście długości do 100 cm i szerokości 2,5 cm są ciemnozielone, z wyraźnym, białym nerwem. Rośnie w okazałych kępach, choć wytwarza silne kłącza. Najczęściej nie zakwita, tylko podczas długiej ciepłej jesieni może wytworzyć wiechy, początkowo lekko różowe, potem srebrzyste. Długo jesienią utrzymuje zielony kolor liści, które pod wpływem niskiej temperatury jedynie lekko przebarwiają się na fioletowo. Może być sadzony w założeniach żywopłotowych lub jako soliter. Preferuje słoneczne stanowiska i umiarkowanie wilgotne podłoże. Nie jest wymagający co do gleby – rośnie nawet na słabszych podłożach, ale wymaga wiosennego nawożenia. Obecnie wykorzystywany jest również jako roślina energetyczna – do uprawy na biomasę – ze względu na szybki wzrost.
Molinia arundinacea - Trzęślica trzcinowata
Molinia arundinacea czyli trzęślica trzcinowata to jedna z ładniejszych wysokich traw a dość rzadko spotykana w założeniach ogrodowych. Występuje w wielu odmianach. Kępy liści nie rosną bardzo wysoko, za to pędy kwiatostanowe wynoszą się ponad liście, są silne i sztywne i dorastają nawet do 180 cm. Przez sezon kolorystyka liści pięknie harmonizuje z kolorem pędów i kwiatostanów. Późną jesienią trzęślica nie ma sobie równych wśród traw ozdobnych. Liście, źdźbła i delikatne kwiatostany przebarwiają się na złoto-pomarańczowo-brązowo. Niezwykle widowiskowa jest w szpalerach lub dużych skupinach, ale może być sadzona również pojedynczo. Warto wprowadzić ja do ogrodu. Nie jest wymagająca, rośnie dobrze w słońcu i lekkim półcieniu, w umiarkowanie wilgotnym podłożu, dość dobrze znosi okresowe susze. Warte polecenia odmiany trzęślicy trzcinowatej to ‚Transparent’ i ‚Karl Foerster’, tworzą kępy ciemnozielonych liści wysokości do 50 cm i wysokich kwiatostanów dorastających do 150-180 cm, jesienią i liście i kwiatostany przybierają ognisto-pomarańczowe kolory. ‚Transparent’ ma bardziej wyprostowany pokrój.
Molinia arundinacea Karl Foerster - Trzęślica trzcinowata
Karl Foerster ma liście jesienią przebarwione na czerwono, kwiatostany okazałe; posiada 1-nerwowe plewy i bardziej widoczne nerwy na plewkach dolnych w porównaniu z trzęślicą modrą; gatunek porasta brzegi wód, mokre łąki, wrzosowiska, rzadziej lasy; Europa i Azja
Molinia caerulea ‚Heidebraut’ - Trzęślica modra
Trzęślica modra ‚Heidebraut’ ma regularny pokrój, kwiatostany czerwonawe. Preferuje wilgotne, kwaśne gleby. Sprzyja jej wilgotne i chłodne lato. Toleruje niską zawartość składników pokarmowych w glebie i jej kwaśny odczyn, ale dobrze rośnie też na glebach wapiennych. Gatunek w stanie naturalnym porasta brzegi wód, mokre łąki i cieniste lasy całej Europy, sięgając na wschód aż do Uralu. W Polsce występuje na ubogich, nizinnych użytkach zielonych oraz w północnej części kraju.
Molinia caerulea ‚Variegata’ - Trzęślica modra
Trzęślica modra ‚Variegata’ to bardzo dekoracyjnie wybarwiona odmiana trzęślicy – szerokie liście mają złoto-żółte nieregularne, podłużne paski; efektowne, czerwone wiechy, są osadzone na długich źdźbłach. Tworzy niewysokie, zwarte kępy – dorasta do 40 cm. Dobrze wygląda w pojemnikach i donicach. Inne bardzo atrakcyjne odmiany trzęślicy modrej to ‚Edith Dudszus’ o złotych źdźbłach, ‚Moorhexe’ o prostym, wzniesionym pokroju i ciemnych kwiatostanach i ‚Heidebraut’ o lekko przewieszających się złoto-pomarańczowych źdźbłach. Gatunek w stanie naturalnym porasta brzegi wód, mokre łąki i cieniste lasy całej Europy, sięgając na wschód aż do Uralu. W Polsce występuje na ubogich, nizinnych użytkach zielonych oraz w północnej części kraju.