Katalog traw ozdobnych
Calamagrostis x acutiflora Overdam - Trzcinnik ostrokwiatowy
Trzcinnik ostrokwiatowy rośnie niżej niż ‚Karl Foerster’, wyrasta do 120 cm. Jego ozdobą są lekko przewieszające się liście o dość szerokich, białych brzegach. Szczególnie atrakcyjny na początku wegetacji. Fioletowo zabarwione kwiaty pojawiają się od lipca. Sadzony na rabatach, między krzewami. Nie rozrasta się zbyt silnie, tworzy zwarte kępy pasiastych liści.
Molinia caerulea ‚Variegata’ - Trzęślica modra
Trzęślica modra ‚Variegata’ to bardzo dekoracyjnie wybarwiona odmiana trzęślicy – szerokie liście mają złoto-żółte nieregularne, podłużne paski; efektowne, czerwone wiechy, są osadzone na długich źdźbłach. Tworzy niewysokie, zwarte kępy – dorasta do 40 cm. Dobrze wygląda w pojemnikach i donicach. Inne bardzo atrakcyjne odmiany trzęślicy modrej to ‚Edith Dudszus’ o złotych źdźbłach, ‚Moorhexe’ o prostym, wzniesionym pokroju i ciemnych kwiatostanach i ‚Heidebraut’ o lekko przewieszających się złoto-pomarańczowych źdźbłach. Gatunek w stanie naturalnym porasta brzegi wód, mokre łąki i cieniste lasy całej Europy, sięgając na wschód aż do Uralu. W Polsce występuje na ubogich, nizinnych użytkach zielonych oraz w północnej części kraju.
Molinia caerulea ‚Heidebraut’ - Trzęślica modra
Trzęślica modra ‚Heidebraut’ ma regularny pokrój, kwiatostany czerwonawe. Preferuje wilgotne, kwaśne gleby. Sprzyja jej wilgotne i chłodne lato. Toleruje niską zawartość składników pokarmowych w glebie i jej kwaśny odczyn, ale dobrze rośnie też na glebach wapiennych. Gatunek w stanie naturalnym porasta brzegi wód, mokre łąki i cieniste lasy całej Europy, sięgając na wschód aż do Uralu. W Polsce występuje na ubogich, nizinnych użytkach zielonych oraz w północnej części kraju.
Molinia arundinacea - Trzęślica trzcinowata
Molinia arundinacea czyli trzęślica trzcinowata to jedna z ładniejszych wysokich traw a dość rzadko spotykana w założeniach ogrodowych. Występuje w wielu odmianach. Kępy liści nie rosną bardzo wysoko, za to pędy kwiatostanowe wynoszą się ponad liście, są silne i sztywne i dorastają nawet do 180 cm. Przez sezon kolorystyka liści pięknie harmonizuje z kolorem pędów i kwiatostanów. Późną jesienią trzęślica nie ma sobie równych wśród traw ozdobnych. Liście, źdźbła i delikatne kwiatostany przebarwiają się na złoto-pomarańczowo-brązowo. Niezwykle widowiskowa jest w szpalerach lub dużych skupinach, ale może być sadzona również pojedynczo. Warto wprowadzić ja do ogrodu. Nie jest wymagająca, rośnie dobrze w słońcu i lekkim półcieniu, w umiarkowanie wilgotnym podłożu, dość dobrze znosi okresowe susze. Warte polecenia odmiany trzęślicy trzcinowatej to ‚Transparent’ i ‚Karl Foerster’, tworzą kępy ciemnozielonych liści wysokości do 50 cm i wysokich kwiatostanów dorastających do 150-180 cm, jesienią i liście i kwiatostany przybierają ognisto-pomarańczowe kolory. ‚Transparent’ ma bardziej wyprostowany pokrój.
Molinia arundinacea Karl Foerster - Trzęślica trzcinowata
Karl Foerster ma liście jesienią przebarwione na czerwono, kwiatostany okazałe; posiada 1-nerwowe plewy i bardziej widoczne nerwy na plewkach dolnych w porównaniu z trzęślicą modrą; gatunek porasta brzegi wód, mokre łąki, wrzosowiska, rzadziej lasy; Europa i Azja
Carex flagellifera Bronzita - Turzyca biczykowata
Turzyca biczykowata ‚Bronzita’ tworzy gęste kępy. Liście o szerokości 0,15-0,4 cm, barwy brązowej i czerwonej są długie, początkowo wzniesione, latem wydłużają się i przewieszają. Doskonała do modernistycznych ogrodów; do donic i pojemników na tarasy. Lubi osłonięte, ciepłe miejsca. W naszych warunkach klimatycznych może wymarzać, warto ją przechować. Pochodzi z Nowej Zelandii, gdzie rośnie na stanowiskach wilgotnych, na brzegach lasów.
Carex buchananii - Turzyca Buchanana
Turzyca Buchanana rośnie w zwartej kępie, zimozielone liście ma bardzo wąskie, wzniesione, lekko łukowato wygięte i na końcach niekiedy spiralnie skręcone. W okresie wegetacji są one czerwonawe, miedziane, oliwkowe, u nasady zielone, a zimą płowieją. Lubi stale wilgotne podłoże. Dobrze wygląda w pojemnikach. Może przemarzać, wymaga zabezpieczenia na zimę. Pochodzi z Nowej Zelandii, gdzie rośnie na nizinach i w górskich piętrach leśnych wzdłuż strumieni, na stanowiskach słonecznych. Znane są odmiany o różnych barwach liści.
Carex testacea Prairie Fire - Turzyca ceglasta
Turzyca o pięknie wybarwionych liściach – cały sezon są w kolorze ceglasto-brązowym. Liście są wąskie (szerokości 0,1-0,3 cm), początkowo wzniesione, a w miarę wzrostu lekko się przewieszają. Lubi rosnąc w pełnym słońcu. Nie zimuje w naszych warunkach klimatycznych, ale warto uzupełniać o nią rabaty co roku, bo jest bardzo atrakcyjna. Doskonała do kompozycji w donicach. Występuje w Nowej Zelandii w lasach i na wydmach, na stanowiskach wilgotnych.
Największą ozdobą turzycy Graya są jej kwiatostany w kształcie mięsistej, bardzo ozdobnej gwiazdy. Liście ma lancetowate, dość szerokie. Jest niewymagającą rośliną – dość dobrze znosi susze, może rosnąć również w miejscach wilgotnych. Wyrasta do 70 cm. Na glebach bardzo żyznych może dochodzić do samosiewu, co pozwala uzyskać w krótkim czasie zieloną, zwartą i dekoracyjną pokrywę terenu. Pochodzi z południowo-zachodniej części Ameryki Północnej.
Carex morrowii Ice Dance - Turzyca Morrowa
Turzyca Morrowa to bardzo popularna turzyca okrywowa. Ma ciemnozielone liście z wąskim białym brzegiem, długości 15 cm i szerokości 1,2 cm; sztywne, skórzaste i przewieszające się. Kwiaty zebrane w szerokocylindryczne kłosy. Dobrze rośnie zarówno na słonecznych, jak i półcienistych lub cienistych stanowiskach, oraz na wilgotnych lub bagnistych glebach. Doskonała do minimalistycznych ogrodów. Może być sadzona na obrzeżach drzew. Jest wrażliwa na wysuszające wiatry, warto poszukać dla niej osłoniętego stanowiska. Występuje naturalnie w Japonii, w lasach, na stanowiskach wilgotnych.
Carex muskingumensis - Turzyca palmowa
Turzyca palmowa ma piękny zielono-złoty kolor. Tworzy zwartą kępę. System korzeniowy zbudowany jest z krótkich i mocnych korzeni. Ma charakterystyczne liście o blaszkach odchodzących pod katem prostym w bok; przypominają liście palmy. Naturalnie rośnie na wilgotnych łąkach, świetlistych lasach i zaroślach, dlatego też w ogrodzie nadaje się na miejsca słoneczne, ale wilgotne. Toleruje również półcień. Źle znosi okresy suszy i upałów, ale podejmuje wzrost wkrótce po nadejściu pierwszych opadów. Ładnie wygląda jako ozdoba tarasów, balkonów. Występuje w Ameryce Północnej na wilgotnych łąkach; odkryto ją w stanie Ohio, nad rzeką Muskingum.
Carex ornithopoda Variegata - Turzyca ptasie łapki
Turzyca ptasie łapki to rodzima turzyca. Tworzy efektowne kępy z jasnozielonych liści, o szerokości 2-4 mm i długości 10-15 cm, przewieszające się. Odmiana ‚Variegata’ ma liście z szerokim białym obrzeżeniem, ma podobny pokrój, lecz rośnie słabiej. Kwiatostan barwy czerwonej lub brunatnej. Lubi półcieniste stanowiska. Rośnie na glebach zasobnych w wapń, niekiedy pojawia się też na suchych łąkach lub na zaniedbanych trawnikach miejskich. W stanie naturalnym występuje w jasnych lasach sosnowych i zagajnikach na terenie całej Europy, również w Skandynawii. W Polsce można ją spotkać w Karpatach, na Wyżynie Małopolskiej i Pomorzu; zajmuje świetliste lasy, suche, trawiaste murawy i zbocza.
Carex trifida Rekohu Sunrise - Turzyca trójdzielna
Rekohu Sunrise ma szeroki zielony liść z żółtym marginesem; wysoka turzyca. Liście często ponad kwiatostanem, 0,6-1,5 cm szer., z 2 fałdami, z niezbyt pogrubioną linią grzbietową, raczej miękkie i odchylone, na brzegach nieco szorstkie, odlegle ząbkowane; kwiatostan kłosowy.
Carex caryophyllea The Beatles - Turzyca wiosenna
Turzyca wiosenna ‚The Beatles’ to bardzo wdzięczna niska turzyca, ma ciemnozielone liście, lekko skręcone. Z uwagi na niski wzrost – może być sadzona przy ścieżkach, na obwódkach, na wrzosowiskach lub uprawiana w pojemnikach.
Carex comans Amazon Mist - Turzyca włosista
Ta odmiana turzycy rozrasta się gęste kępy. Ma jasnozielone, długie liście, dorastające do 40 cm. Pędy i zimozielone liście są początkowo wzniesione, następnie przewieszają się, a latem znacznie się wydłużają. Liście są bardzo wąskie. Na rabaty, do pojemników. Dobrze wygląda w ogrodach żwirowych. Może być uprawiana w słońcu lub lekkim cieniu. Rośnie dobrze na różnej glebie, poza krańcowo wilgotnymi lub suchymi stanowiskami. Carex comans naturalnie występuje w Nowej Zelandii na pastwiskach, w wilgotnych murawach, na brzegach rzek.
Carex pendula - Turzyca zwisła
Turzyca zwisła – posiada atrakcyjne, łukowato wzniesione, szorstkie, lśniące liście o długości do 100 cm i szerokości 2 cm.atrakcyjne kwiaty -brązowe kotki długości kilkunastu centymetrów zwisają z wygiętych szypułek. Preferuje uprawę w półcieniu i cieniu, oraz wilgotne lub bagniste gleby. Może być sadzona jako roślina okrywowa. Ładnie wygląda nad zbiornikami wodnymi. Jest zimozielona. Piękny akcent w ogrodzie. Kwiatostany nadają się do ścinania.
Alopecurus pratensis Aureovariegatus - Wyczyniec łąkowy
Wyczyniec łąkowy ‚Aureovariegata’ ma paskowane, ciemnożółto – zielone liście. Średniowysoka trawa. Pędy kwiatostanowe wyrastają do 60-70 cm. Lubi żyzne podłoże. Co 2-3 lata warto wyczyńca odmłodzić/podzielić ze względu na to, że najładniej wybarwiają się młode kępy.
Leymus arenarius - Wydmuchrzyca piaskowa
Wydmuchrzyca piaskowa to rodzima trawa, występuje na wydmach nad Bałtykiem. Dekoracyjna, ale bardzo ekspansywna. Tworzy silne i długie rozłogi. Ma wyprostowane kwiatostany, o długości 15-20 cm i szerokości 20-25 mm, początkowo jasnozielonkawobiałe, później stopniowo coraz jaśniejsze. Nie nadaje się do małych ogródków. Za to doskonała do obsadzania dużych skarp, jako roślina gleboochronna, do dużych ogrodów naturalistycznych, do zieleni miejskiej, może być również uprawiana w donicach. Rośnie dobrze na każdej przepuszczalnej glebie. Rośnie w piaskach i piaszczystych stepach w centralnej Azji i na terenach do niej przylegających oraz w Europie.
Leymus arenarius Blue Dune - Wydmuchrzyca piaskowa
Wydmuchrzyca piaskowa Blue Dune ma liście intensywnie niebieskie, płaskie, zwinięte na brzegach, na górnej powierzchni na nerwach gęsto pokryte drobnymi włoskami; źdźbła wyprostowane, grube, nagie. Bardzo ważna roślina stabilizująca wydmy nadmorskie. Gatunek porasta północną i zachodnią Europę, od Arktyki do północno-zachodniej Hiszpanii; nadmorskie paski i piaszczyste wybrzeża dużych jezior.